Overzichtelijk? Moeilijk? Uitdagend? Emotioneel? Vernieuwend? Pijnlijk? Fijn? Verontrustend? Opzienbarend? Verrassend? Overdreven? Prachtig? Zwaar? Levendig? Hoopvol? Spannend?
Het begin is een mix, een mix van alles of niets, van toen en nu, van boven naar beneden,
van opluchting naar frustratie, van wanhoop naar blijdschap en alles wat er tussenin zit.
Zo is er van alles een nieuw begin te noemen, net als een zonsopgang, de start van een werkweek, de 1e vakantiedag, een vers seizoen van je favoriete tv-serie, de 1e ontmoeting met je nieuwe buren, het begin van de lente, verhuizen naar een nieuwe stek, een tuinpad aanleggen, de zolder opruimen,
je eigen praktijk oprichten...
Het laatste is al enige tijd gestart maar bevind zich nu in een herstart fase. de fase van de frisse wind en mijn gedachten en plannen vorm gaan geven.
Laat ik, in deze eerste blog uit mijn vingers, vooral wat uit de doeken doen. Om je een beeld te schetsen van mijn achtergrond en insteek bij dit project genaamd 'CoachingEffect'.
Mijn basis ligt in Nijmegen alwaar ik op 19 maart 1976 ben geboren als jongste zoon in een gezin van drie kinderen. Een middenklasse gezin, opgegroeid in de wijk Galgenveld. Twee hard werkende ouders zorgden met alle liefde voor ons en zij brachten ons de wijsheid van zelfstandigheid, verantwoordelijkheid en oog voor de ander. Een fijn thuis, letterlijk. Naast dat waren de jaren 80 natuurlijk één groot feest om in op te groeien: muziek van Prince, Madonna & George Michael, 'The A-Team' & 'Knightrider' op de buis en eindeloos buiten spelen.
Zoals in ieder gezin, groeit ieder kind op met de insteek om zijn of haar dromen waar te gaan maken. Niet dat dat een rechtlijnige route is maar vooral een hobbelige, vol files en wegomleggingen.
Zo volgde ik de onderwijsroute en werkte als docent in het basis- en voortgezet onderwijs.
Terug naar mezelf, inmiddels 44 jaar, getrouwd en samen in het bezit van twee leuke zoons. Opgroeiend in hopelijk net zo'n prettig nest als ik gehad heb. Want niet alleen de samenstelling en locatie van mijn gezin is anders, ook de dynamiek binnen mijn familie is veranderd.
Mijn behoefte om er voor anderen te zijn is altijd al sterk aanwezig geweest maar wordt extra benadrukt vanwege het feit dat mijn beide zussen overleden zijn en mijn rol van broertje is veranderd naar die van enig kind. Mijn zussen werden beiden slechts 43 jaar oud. Mijn lieve zussen die er ineens niet meer waren.
Het is een ervaring geweest die mij heeft verandert als mens, het verandert ook je denken en doen.
Het is een aanslag op je ziel, happend naar naar adem terwijl er een blok beton op je hart ligt.
In een keer staat er een lading 'Rouw' op je deur te bonken.
Iedereen maakt op een of andere wijze heftige gebeurtenissen mee, of dat nu in de familiaire omgeving is of bij kennissen of vrienden. Wat je ook meemaakt en waar, wie je ook bent en op welke leeftijd, de verwerking van zoiets is altijd persoonlijk, onvoorspelbaar en komt in ieders eigen vorm en verschijning. Dat komt omdat iedereen die bij zoiets betrokken is op een ander punt zit in zijn/haar leven en dat bepaalt mede de vorm van de rouw en de wijze van verwerking.
Ik heb mijn ervaring en gebruik deze om er voor anderen te zijn en om een ingang te bieden bij dit lastige ding. Rouwen stopt immers nooit en er komt ook geen moment waarop je iemand niet meer mist. Rouw is eigenlijk geen werkwoord maar een zelfstandig naamwoord, zoals een stuk bagage in je rugzak dat meekomt naast alle andere zaken uit je leven. Het is iets dat je soms oppakt of tegenkomt en waar je aandacht aan moet schenken. Het is iets dat je enerzijds onderuit schopt en dat anderzijds ook helpt. Helpt om stappen te zetten naar verwerken, omvormen en licht te leren herkennen aan het einde van de tunnel.
Of zoals zanger Seal zegt in 'Don't Cry'...
'The challenges we took were hard enough.
They get harder now.
Even when we think that we've had enough.
Don't feel alone,
Cause it's I you understand'.
Zullen we afspreken...wordt vervolgd? Reacties zijn welkom!
Tot gauw, groet, Martijn